Þetta var yfirleitt nóg. Andardrátturinn þyngdist. Eftir hádegislúrinn kom svo í ljós hvort einhver hafði enst alla leið inn í Suðurlandsspána. Þar var ekki á vísan að róa. Það sem ekki brást að menn voru heldur betri eftir en fyrir.
Nú er komin ný kynslóð. Nýir tímar. Nú þarf ekki að leggja sig í hádeginu. Það er heldur enginn tími. Hvað ætli vinnufélagarnir segi? Yfirmaðurinn? Það er klárt veikleikamerki að leggja sig! Eða hvað?

Nú er ég yfirmaðurinn. Ég reyni að fara á undan með góðu fordæmi. Geri það sem ég tel skila bestum afköstum og einbeitingu yfir daginn. Nú legg ég mig í hádeginu, ef ég mögulega get. Af hverju? Michael Hyatt orðar það betur en ég gæti nokkru sinni í þessari grein.
Aðstaðan er ekki háþróuð. Það er æfingadýnan, púði úr sófa og fermingarteppið frá Rúnu frænku. Í eyrunum því miður ekki eintóna veðurlýsing af Bústaðavegi, heldur snark í eldiviði. Relax timer af Google Play. Nútíminn er hér.
Loksins er ég að verða maður með mönnum. Með teppi yfir eins og afi á Heiði. Höndin yfir eins og pabbi. Sama gildir. Ég er heldur betri á eftir.
Hvernig sefur þú í vinnunni?

Endurbirt í tilefni af 100 ára ártíð afa, Þorsteins Oddssonar frá Heiði á Rangárvöllum, fæddur 23. okt 1920.

Pistill fyrst birtur 14. maí 2013 sem hluti af fyrsta opinbera skrifspretti höfundar.