Hann hefði allt eins getað grýtt mér. Siðapostulanum snar hitnaði í kviðnum. Með samanbitnar tennur, sannfærður um eigin ágæti, spurði ég manninn: „Gerirðu þetta heima hjá þér?” Hann hváði við. „Hendirðu stubbum á stofugólfið heima hjá þér?”, hélt ég áfram, tilbúinn í gagnárásina frá nýfundnum andstæðingi. Maðurinn brosti til mín með öllu andlitinu. Það var eins og hann hefði fundið upp afstæðiskenninguna sjálfa þarna á bílaplaninu. „Já, heyrðu, ég hafði bara ekki hugsað út í þetta. Takk kærlega fyrir þetta!”, sagði hann og tók upp stubbinn.

Þessu svari átti ég síst von á. Hlunkaðist inn í bílinn. Ekki eins og sigurvegari, heldur eitthvað allt annað. Afvopnaður ók ég af stað. Á næstu ljósum leit ég til hliðar. Úr næsta bíl brosti hann til mín og veifaði. Ég veifaði á móti og kreisti fram bros. Hristi hausinn yfir afskiptaseminni í mér. Enn meira yfir reiðinni. Ó, hve reiðir litlir kallar geta verið kjánalegir.

Að minnsta kosti annar okkar lærði eitthvað þennan dag.